In gedachten verzonken loopt ze door de supermarkt. ‘Waarom vergat ze de eieren?’ ‘Waarom gebeurt dit steeds vaker?’ Ze denkt terug aan de eerste keer… ze stond binnen bij de slager. “Zegt u het maar mevrouw” zei de slager vriendelijk. “Eh… eh, eh, ik weet het niet” met een rood aangelopen hoofd verliet ze de slagerij. Wat had ze zich ellendig gevoeld. Onderweg naar huis schoot het haar weer te binnen; een pond gehakt, dat had ze nodig gehad. Morgen zal er hopelijk meer duidelijkheid zijn over de oorzaak van haar vergeetachtigheid. De specialist zal haar de uitslag van het neurologisch onderzoek vertellen. morgen…
Wat een mooie ochtend, het zonnetje schijnt heerlijk de keuken binnen. Wie is die vrouw achter in de tuin, met al die kinderen? Oh ik zie het al. Ja dat is die vrouw die hier vroeger woonde toen wij dit huis kochten. Ja ik weet het zeker, ze weet natuurlijk niet meer waar ze naar toe moet met al haar kinderen. Ja dat is ze…! toen had ze die kinderen ook al. Vanmiddag gaan we naar de specialist. Ik zal tegen mijn zonen zeggen: dat ze haar aan moet spreken, ze komt hier nu al weken, iedere dag. En ze gaat ook nog naar boven in de kamer naast mij in bed liggen, met al haar kinderen. Dit moet nu echt stoppen. Is ze nou helemaal gek…
Ze is klaar. Aangekleed en wel. Ze vind het wel een rare broek die haar schoondochter voor haar heeft meegebracht. Knoop en rits aan de achterkant. ‘Haar zoon moet het straks maar even vastmaken’. En die schoenen die knellen echt! ‘Ze vraagt haar schoondochter wel of ze binnenkort tijd heeft’. Ze wil andere. “Goedemorgen mam” Ben je er klaar voor? “Mam je hebt je schoenen verkeerd om aan” zegt haar zoon. “En je broek zit achterstevoren, kom ik help je”. Ze voelt het schaamrood op haar wangen opkomen, ze schaamt zich diep. Wat is er toch aan de hand? Straks zal ze het weten. Straks…
Ze zit in de wachtkamer van de specialist. Haar twee zonen zitten naast haar. Ze vertelt de jongens dat ze het echt beu is, met die vrouw en kinderen rond haar huis. Ze vertelt dat ze de vrouw vanmorgen nog zag. Ze was ‘weer’ boven en ging het vierde kamertje naast die van haar binnen. “Mam er zijn maar twee kamertjes boven” zegt één van haar zonen. “Toch was ze er weer”. “Goedemiddag samen, komt u verder” ze lopen met drieën de praktijk ruimte van de specialist binnen. De specialist vertelt wat er aan de hand is, hij legt alles uit. Ze knikt en knikt. Het enige wat blijft hangen is Vasculaire dementie. Ze heeft dementie…!