Category

verhaal

kinderverhaal sprookje

De omgekeerde wereld!

Een op het oog gewone dag
‘Jasmijntje, ben je wakker?
Wakker worden Princes!
Jasmijn… opstaan!
Jasmijn… Mandarijn.
Ben je al wakker schatje?’
‘Jahaa, het licht doet zeer aan mijn ogen.
Licht uit! Ik ben nog moe mama!
Heel even nog.’
‘Oké vijf minuutjes nog dan, anders zijn we overal te laat mee. We moeten nog wassen, aankleden, eten en dan naar school.’
Jasmijn heeft helemaal geen zin om uit bed te komen, ze wil gewoon lekker relaxen en straks fijn spelen. Ze heeft echt geen zin om naar school te gaan. Ze snapt sowieso niet waarom mama haar iedere dag naar school stuurt. Iedere dag maar hard werken, iedere dag lezen, schrijven en rekenen. Dat is toch hartstikke saai?
Oh nee! Mama roept alweer, kon ze maar onzichtbaar worden en heel de dag leuke dingen doen dat zou geweldig zijn. Gewoon alles doen wat ze maar wil, eten, drinken zonder dat mama er iets van zegt. Ineens krijgt Jasmijn een vreemd gevoel, alles tintelt en kriebelt, ze moet er zelfs van lachen.
‘Hoi Jasmijn, wat leuk dat je hier bij ons bent! We gaan vandaag de boel op zijn kop zetten.’
Jasmijn kijkt om zich heen, wat gek ze is niet meer in haar eigen kamer en wie praat er tegen haar?
‘Jasmijn kom mee, dan laat ik je alles zien.’
Jasmijn weet niet waar ze kijken moet, overal om haar heen ziet ze het mooiste speelgoed, vliegend door de lucht, ze ziet ook overal taartjes, snoepjes en ander lekkers zweven.
‘Jasmijn kom je nog?’
Jasmijn kijkt om zich heen maar ziet niks.
‘Hier ben ik, boven je!’
Ineens ziet jasmijn een schattig meisje zitten op een wolk, ze heeft mooie krulletjes, en sproetjes op haar wangen.
‘Hoi,’ zegt Jasmijn, ‘wie ben jij?’
‘Ik ben Mijnjas.’
Jasmijn kan haar lach niet inhouden, ‘haha dat is mijn naam omgedraaid.’
‘Precies,’ zegt Mijnjas ‘hier is alles omgedraaid.’
‘Hier blijven we thuis in plaats van naar school. Hier gaan we pas slapen als we dat zelf willen. Hier snoepen we in plaats van eten. Wij doen hier gewoon wat we zelf willen in plaats van luisteren naar onze ouders of juffen en meesters. Hier wonen we in de lucht in plaats van op de grond.
‘Wat gaaf, ik wil hier blijven.’ Roept Jasmijn.
‘Dat is mooi, kom ik stel je voor aan Barabar en Tenmaar je nieuwe broer en zus, en Mietom je hond. Jasmijn komt niet bij van het lachen. Ze hebben hier zelfs haar zus,  broer en hond omgedraaid. Dit gaat leuk worden.
Jasmijn speelt heel de dag, ze heeft een troep gemaakt van jewelste,  ze doet wat ze zelf wil, er is niemand die zegt dat het niet mag, echt geweldig. Toch is er wel één nadeel, ze moet wel alleen spelen, de andere kinderen doen ook wat ze zelf willen en maken heel de dag ruzie. Dus daar heeft ze niks aan. Ook Barabar, Tenmaar en Mietom  zien haar niet staan. Ja zo gaat dat hier, dit is de omgekeerde wereld. Niemand doet iets voor elkaar.
Ze eet heel de dag taartjes, frietjes, papjes  en heerlijke snoepjes. Aan het einde van de dag voelt Jasmijn zich niet prettig, ze mist thuis. En voelt zich ontzettend misselijk. En wat is iedereen is hier dom! Ze kunnen niet eens tellen of hun eigen naam schrijven. Ze wil naar huis terug naar Mama, Papa, Barbara en Maarten en Tommie haar hond.
‘Als je hier woont, kun je niet naar huis,’ zegt Mijnjas, hier doen we alles zonder familie . Hier is alles omgekeerd. ’ Jasmijn is heel verdrietig ze wil zo graag terug.
‘Oke , je mag terug Jasmijn maar je zult wel onzichtbaar zijn. Jij ziet iedereen maar niemand ziet jou.’
Who…  dat lijkt Jasmijn best leuk. Maar niks is minder waar.
‘Jasmijn is terug op haar kamer, ze hoort Mama roepen: ‘Jasmijn, mandarijn ben je wakker?’
‘Ja mama hier ben ik.’ Roept Jasmijn blij. Maar mama hoort haar niet, Jasmijn is onzichtbaar en mama kan haar niet zien en niet horen. Jasmijn voelt zich erg verdrietig de tranen staan in haar ogen.  ‘Had ik maar nooit gewenst dat ik onzichtbaar was,’ snikt Jasmijn.
Ineens staat Mijnjas weer voor Jasmijn en zegt: ‘Jasmijn omdat jij het bent,  mag je één wens doen;  of je komt naar ons en mag doen wat je zelf wilt, of je gaat terug naar je eigen leven en doet wat er van je verwacht wordt.’
Jasmijn hoeft er niet eens over na te denken.
‘Mama hier ben hier ik, ik kom er aan, ik heb echt zin om naar school te gaan.’

1 Comment
verhaal

Trots als een pauw!

Juni 1970 zag ik het eerste levenslicht,
ik werd geboren in het huis dat mijn vader twee jaar ervoor zelf had gebouwd, hij was aannemer. Alle huizen in de straat, zeg maar heel de wijk heeft mijn vader met zijn bouwbedrijf neergezet. Deze plaats was bijzonder, mijn vader had in zijn jonge arme jaren op iedere centimeter grond peeën gedund.
Ons huis pronkt prachtig op de hoek van de straat,aan de overkant liggen uitdagend en trots de voetbalvelden, met daarnaast aan één kant een benzine station. Aan de andere kant, voorheen een braakliggend terrein. Toen ik een jaar of zes was heeft mijn vader daar een heuse kinderboerderij neergezet. We hadden kippen, geiten, schapen, ganzen en pauwen, later kreeg ik nog een paard.
Vanaf de zijkant van het huis kijken we zo de polder in met prachtige weilanden
en een oude kloosterdijk. Het kantoor van het bouwbedrijf was gevestigd aan de achterzijde van ons huis, met zo’n tweehonderdvijftig man personeel in dienst, was het daar door de dag heen een drukte van je welste.
Drukte was er ook bij de voetbal- vereniging tegenover, waar toch wel het halve dorp inclusief mijn vader en broers voetbalde.
In 1979 besloot mijn vader om een eigen sporthal te bouwen met sportzaal en tennisbanen.Hier was het dorp aan toe, vanaf acht uur s ’morgens tot twaalf uur s’avonds waren alle banen en zalen bezet, en de kantine was de best lopende kroeg van ons dorp.Onze Sporthal werd de ontmoetingsplaats van het dorp,jong en oud wist de weg hier naartoe te vinden.
Het bouwbedrijf is niet meer en de sporthal is jaren geleden overgenomen.Ook mijn vader is niet meer… maar zijn levensdoel en zijn passie,zijn de fundering geweest van onze straat.De straat die zijn glorie nooit verloor.
Mijn moeder woont nog steeds heel graag in deze straat.Hier kom ik thuis, hier voel ik me thuis… de straat die nog steeds aanvoelt als MIJN straat.

No Comments