“Nog één dag en één nacht te gaan, en dan is het eindelijk zover. Alle vetes zijn uitgesproken. En dat vreselijke ding is vernietigd. Eindelijk wordt dit weer eens een gewone, rustige en zoals ik het vroeger soms noemde, saai familiediner! Ik verheug me erop.”
Wat vooraf ging
Ons ouderlijk gezin bestaat uit mijn ouders, vijf broers en mezelf. Wij, de kinderen zijn alle zes getrouwd en hebben allemaal kinderen, er zijn zelfs al een paar achterkleinkinderen. Altijd een gezellige boel als we bij elkaar waren. De band in onze familie was uitmuntend goed. Niemand had ongenoegen met elkaar. Ieder jaar hadden we in december een familiediner. Mijn moeder maakten dan de lekkerste bout klaar. We borrelde met elkaar. En gingen dan voldaan naar huis.
“Zo was het tot vijf jaar terug”
December 2012
Zoals ieder jaar zaten we met zijn allen aan het familiediner. Ook deze keer had mijn moeder op de decoratie flink haar best gedaan. Alles klopte.
De tafel was traditioneel gedekt, met damast tafelkleden, porselein wit servies en zilver bestek. Er stonden prachtig opgemaakte bloemstukken op tafel. Het plaatje paste zo in een magazine. De sfeer was voortreffelijk, de stemming begon er al lekker in te komen. We waren allemaal een beetje tipsy van de voortreffelijke wijn. We lalde en zongen, en de nodige onzin werd uitgekraamd. We lachten en maakten lol. We waren blij. Blij met elkaar, “We boffen maar dat we het zo goed met elkaar kunnen vinden.” Zei ik half teut. En we waren het allemaal met elkaar eens.
Plots ging ons pa staan en nam het woord. “Ik maak van de gelegenheid gebruik, omdat ons ma en ik afgelopen jaar 45 jaar getrouwd waren, en ik al heel vaak zo’n verrukkelijk familiediner heb gekregen. Wil ik ons ma eens extra in het zonnetje zetten.” Hij toverde een klein cadeautje uit zijn zak en overhandigde het aan ons ma, die op haar beurt blij verrast was. Ze pakte haar cadeautje uit… en toen vertrok haar gezicht. Ze werd lijkbleek, ze duizelde en viel flauw. Wat was dit nu? Wij stonden allen perplext. Wat mijn moeder daar kreeg was werkelijk het mooiste wat ik ooit aanschouwd had. Een ring met een blauwe diamant zo sprankelend, ik had zoiets nog nooit gezien. En leek het erop dat ze er niet blij mee was?
We schudde ons ma bij bewustzijn en lieten haar wat water drinken. Gelukkig ze was er weer. We vroegen haar wat er aan de hand was. Met paniek in haar ogen verteld ze dat ze de ring met de blauwe diamant niet had willen krijgen. Maar dat het nu te laat was. “Wat te laat” vroegen wij haar. “Een blauwe diamant brengt ongeluk en is in macht van de duivel.”
Allemaal moesten wij smakelijk lachen om wat ons mam daar zei, en maakte grapjes over wat er zou kunnen gebeuren. “Natuurlijk ma, dadelijk kunnen wij niet meer met elkaar door een deur.” “Stop daarmee, spot er niet mee” riep ze duidelijk overstuur. Door het gebeuren kwam er aan deze oh zo leuke dag resoluut een eind. Mijn vader was sip en terneergeslagen. Het was zielig, hij had echt zijn best gedaan om een mooi cadeau te vinden voor ons ma.
Vanaf die dag, leek het wel of er niks meer goed kon gaan in onze familie, het bedrijf van mijn vader ging failliet, mijn moeder kreeg een hartaanval. Niet kort daarna werd bij een schoonzus een kleinkind dood geboren. Het was dramatisch.
December 2013
We kwamen met zijn allen bij elkaar, het was een kille sobere dag. Niemand was opgewekt, omdat mijn vader altijd een goed lopend bedrijf had gehad, konden mijn ouders wel in hun huis blijven wonen, maar veel extra’s konden ze niet doen. Dit jaar geen mooi versierde tafel en geen bout. Nee we hadden wat broodjes met kaas en ham meer was er niet. De heerlijke wijnen van de slijterij hadden plaats gemaakt voor een goedkoop budget wijntje.
Er heerste ongenoegen. Jaloerse blikken werden gegeven toen een schoonzus aankondigde een nieuwe baan te hebben. De kleinkinderen maakten onderling vreselijke ruzie, waardoor wij als ouders onenigheid met elkaar kregen. Het escaleerde… de bom barste. Na een hevige ruzie gingen we woedend uit elkaar, om elkaar vervolgens de komende vier jaar niet meer te zien. We kwamen allemaal nog thuis bij onze ouders, maar niet meer tegelijkertijd.
2 Oktober 2017
Deze maandagochtend ging ik bij mijn ouders op de koffie, mijn moeder begon uit het niets te snikken. “Wat is er?” vroeg ik verschrikt. “Het is die blauwe diamant” zei ze, “die heeft ons uit elkaar gedreven, ik had het toch gezegd.” Inderdaad ze had het toen gezegd, wij hebben haar toen nog uitgelachen. Ik zag het als een film aan me voorbij gaan. Ik geloofde er totaal niet in. Maar tjee, er was zoveel gebeurd, zoveel negatiefs. Het zal toch niet? “Stel” zei ik, “Stel dat het wel waar is, wat kunnen we er tegen doen?” “Het kwaad moet verdreven worden.” Zei mijn moeder.
“Ik ken een medium die gespecialiseerd is in de krachten van stenen. Zij kan ons helpen. Maar dan moeten we er allemaal achter staan, had ze gezegd. Anders lukt het niet.” Samen met mijn moeder maakte ik een plan, om zo snel mogelijk iedereen op één lijn te krijgen. Wij hadden er allemaal niet in geloofd. Maar ieder van ons vond het vreemd wat er de laatste vijf jaar was gebeurd. Er was zoveel  negativiteit  ontstaan sinds ons ma die blauwe diamant had gekregen. Daarom stonden we er allemaal voor open, op één schoonzus na, zij sputterde eerst tegen. Maar uiteindelijk kregen we haar ook zo ver om actie te ondernemen. Het kwaad moest verdreven worden.
1 November 2017
We zaten met zijn alle bij elkaar, er hing een graf stemming. Ondanks dat we het er allemaal mee eens waren dat er wat moest gebeuren. Gunden we elkaar het licht in de ogen niet. Ons ma deed zenuwachtig haar best, om het gezellig te maken. We kregen koffie met zelfgebakken appeltaart. Maar het deed ons niks.
Tringggg… de deurbel. Ons pa opende de deur en liet het medium binnen. Het medium aanschouwde aandachtig de diamant, haar gezicht betrok. Langzaam en zichtbaar van de kaart zei ze: “Dit is de meest zeldzame blauwe diamant die ik ooit heb gezien. Dit ding heeft een onschatbare waarde maar is bezeten door de duivel… het moet vernietigd. Zijn jullie het hier allemaal mee eens?” Was haar vraag. “Ik wel zei mijn moeder, weg met dat ding.” Iedereen antwoorden: “Ja dat lijkt ons het beste” alleen een schoonzus die al eerder tegen sputterde zei: “Nou nee! Onschatbare waarde? dat betekend dat het een fortuin waard is.” “Ja, dat is het” zei het medium.
“Maar ik zal jullie de geschiedenis vertellen over deze diamant. Eeuwen geleden heeft een engel zijn ziel verkocht met deze diamant aan de duivel. Sindsdien brengt deze blauwe diamant ongeluk, je komt er niet onderuit. Zelfs niet als je hem verkoopt. Het blijft de families volgen, die ooit in het bezit waren van deze diamant. Ook de familie waar jullie vader hem van heeft gekocht, heeft mij twee jaar geleden opgezocht.
Hij wist niet aan wie hij hem verkocht had. Dus het spoor liep bijster. Maar nu ben ik hier, en geloof me, hij moet vernietigd. Willen jullie en al de families voor jullie, nog een normaal leven kunnen lijden.” Dit liet ook mijn schoonzus schrikken en ze ging akkoord. Allemaal lagen we nu op één lijn.
“Hoe gaan we het aanpakken?” was de vraag van mijn vader. “Het gaat niet gemakkelijk worden.” Zei het medium. “Maar de volgende handelingen moeten gedaan worden. Over twee dagen is het volle maan, de steen moet in  het volle maanlicht gedurende de nacht. Vervolgens moet hij door ieder van jullie onder stromend water gehouden worden. Zodat het kwaad wegspoelt van degene die hem aanschouwd hebben. Daarna is het  belangrijk dat hij vijf dagen en vijf nachten in de zwarte aarde verblijft. En dan moet hij worden vernietigd.
“Hoe vernietigen we hem?” vroeg mijn vader. Als jullie alles doen wat ik jullie net vertelt heb. Zal het best eenvoudig gaan. Nadat de steen is opgegraven leggen jullie hem op een fluwelen doek, jullie gaan er allen omheen staan sluiten de ogen en geven elkaar de hand. Op mijn teken openen jullie de ogen kijken naar de steen, deze zal vervolgens verschrompelen totdat er niks meer van over is.
“Echt?” roepen wij allen in koor “Ja zo zal het gaan.” Zegt het medium.
En geloof me… zo is het gegaan. 9 november was hij weg, niks meer, helemaal weg!
10 november 2017
Ik voelde me raar, bevrijd, opgelucht ik weet het eigenlijk niet. Het voelde anders, lekker. Het is avond en ik zat samen met mijn man aan een wijntje. Ik had deze ochtend ontzettend veel zin gekregen om het in huis gezellig te maken, dat gevoel had ik al vijf jaar niet gehad. Nu zaten we gezellig bij de haard en genoten van elkaar.
Plots ging de telefoon. “Goede avond” zei ik. “Ja met mij” zei mijn moeder. “Je gelooft het niet” jubelde ze, “je gelooft het echt niet” haar stem sloeg over van blijdschap. “Wat” zei ik. “We hebben de jackpot, mijn god we hebben de Jackpot.” Gilde ze.
Haastig gingen we naar mijn ouders toe, mijn broers en schoonzussen waren er ook. Ma jubelde, “zie je wel die stomme blauwe diamant.” Gelijk veranderd alles weer. En inderdaad ze had gelijk. We waren allemaal blij, knuffelde elkaar en voelde weer de band die we hadden tot vijf jaar terug. Eind goed al goed?
December 2017
Het was weer als vanouds, we zaten met zijn allen aan het familiediner, het was gezellig. Plots schrokken we op. “Wat gebeurd er?” riepen we door elkaar heen. Vanuit de hoek kwam een zwart gedaante tevoorschijn, gruwelijk en dreigend.
“Het is de duivel… mijn god nee!” riep mijn moeder “hoe kan dit?” De duivel sprak: “Ik heb ooit de ziel gekocht met een blauwe diamant van een engel, jullie hebben hem vernietigd. Nu zal er iemand moeten offeren”.
Op dat zelfde moment werden we verblind door een fel licht. Het was een engel. De engel sprak: “Ooit heb ik mijn ziel verkocht aan jou, de schuld zou alleen ingelost kunnen worden als na de vernietiging van de diamant een ruimte zich zou vullen met liefde. Deze familie heeft zoveel liefde voor elkaar, dat zelfs jij dat niet hebt kunnen veranderen.”
Allen pakte we elkaars hand, en richten onze ogen op de duivel. En het zelfde als  wat er met de blauwe diamant gebeurde, gebeurde nu ook met de duivel. Hij verschrompelde tot niks.
@Lucia