Ingestuurd voor De Baarnse Literatuurprijs
Het verhaal van A tot Z
‘Auw… alsjeblieft help me!’
‘Rustig maar, de dokter komt zo, ik zal vragen of de morfine pomp wat hoger mag. Probeer een beetje rustig te blijven.’ De verpleegkundige probeert de rust erin te krijgen, maar dat valt niet mee. Ze voelt haast de pijn van Sanne, een jonge vrouw die hier vanmorgen met een verminkt gezicht werd binnen gebracht. In alle jaren hier op de traumatische afdeling had ze zelden zoiets heftigs gezien.
De tranen rollen bij Sanne over haar verminkte gezicht, ze kermt het uit. De pijn is ondraaglijk.
Piepp_________________
‘Nee! Geen hartslag,’ alarmbellen en piepers gaan af door elkaar heen.
In een mum van tijd staan er hordes artsen om Sanne heen, ze zetten alles op alles om haar terug te halen. ‘Kom op meisje kom terug.’ Na veelvuldige reanimeren en elektrische schokken klopt haar hart weer in het goede ritme. Vanwege de ondraaglijke pijn, wordt ze gebracht in een lichte coma. Om haar de rust te geven die ze nodig heeft.
Amber denkt terug aan het gesprek tussen Sanne en de psycholoog een paar dagen geleden. Sanne had erop gestaan dat Amber bij het gesprek zou zijn. Normaal houdt ze wat afstand van patiënten, maar omdat Sanne niemand heeft om haar te begeleiden had ze het gedaan. Sanne vertelde het verhaal van A tot Z. Haar ouders leefden niet meer, broers en zussen had ze niet. Met andere familieleden had ze al jaren geen contact meer. Vanaf het moment dat ze trouwde met Harry was alles veranderd, hij had ervoor gezorgd dat ze alleen was, dat ze geen enkel contact had met familie en vrienden. Vier jaar had Harry haar vooral psychisch mishandeld en het laatste twee jaar ook fysiek.
Sanne vertelt de psycholoog over de horrordag, nu bijna een jaar geleden, ze mocht van Harry nooit buiten komen, maar ze had die dag weg kunnen komen om en simpele boodschap bij de AH te gaan halen, de boodschappen werden altijd bezorgd, maar ze was iets vergeten. Ze wist dat Harry daardoor door het lint kon gaan, dus besloot ze het snel zelf te gaan halen. Ze had, totaal niet belangrijk eigenlijk, een beetje rouge en wat lipstick opgedaan. Achteraf denkt ze dat ze zich daardoor wat zekerder voelde. Ze was maar amper de straat uit toen vanuit een zijstraat, Harry aan kwam rijden. Hij stopte, groette haar uiterst vriendelijk maakte een compliment dat ze er zo goed uit zag. ‘Nou stap in schat, dan gaan we samen gezellig lunchen.’
Totaal overdonderd en blij als een kind stapte Sanne in. ‘We moeten even langs thuis om mijn portemonnee te halen, pak jij hem even van het kastje?’
Ze had het moeten weten, ze had het kunnen weten. Zo naïef als ze was, liep ze naar binnen recht de hel in.
In twee stappen stond Harry naast haar, ‘zo dus deze stoere dame, denkt erbij te kunnen lopen als een slet met lipstick en rode wangen, en denkt ook nog eens te kunnen gaan lunchen?
‘Alsjeblieft Harry ik was enkel vergeten zout te bestellen, ik was op weg naar de AH om het te halen.’
‘vergeten?’
Nog voor Sanne kon antwoorden, had ze de eerste stomp te pakken, de ene stomp naar de andere volgde, allemaal recht in het gezicht, ze voelde dat haar tanden los in haar mond kwamen te staan. Sanne duizelde, struikelde en viel met haar jukbeen op de punt van de tafel, het bloed droop over haar gezicht. Ze weet niet hoelang ze daar heeft gelegen maar uiteindelijk kwam Harry met een tas met boodschappen terug. Hij zette alles zorgvuldig op het aanrecht, en benoemde wat hij gekocht had. ‘fileermesje, zout, heerlijke harde broodjes en een biertje voor het genot,’ misselijk makend.
‘Zo kom maar eens hier slet, voordat ik jou te eten geef zullen we eerst die troep eens van je gezicht halen.’ In een soepele beweging sneed hij de rouge met het fileermes van de wangen, Sanne gilde het uit. Daarna beviel hij haar te eten van het harde broodje, alle tanden van Sanne zaten los en bloede, het ging echt niet. Dit gaf hem nog meer een kick. Hij pakte Sanne vast en ging met het fileer mes over haar lippen. ‘Weg met die lipstick stom stuk vreten.’ Lachend van genot, dronk hij een flesje bier. ‘En wat zei je… was je het zout vergeten? Nou hier heb je het,’ en hij gooide het zo op al haar wonden. Als een speenvaren gilde ze alles bij elkaar. Dat is het laatste wat ze weet, toen werd ze wakker hier op de traumatische afdeling.
‘Sanne, zoals je weet heb ik zes plastische ingrepen in je gelaat gedaan het afgelopen jaar, het is moeilijk voor je geweest om je eigen gezicht niet te kunnen zien. Maar nu mag het verband eraf.
‘Sanne, ben klaar voor je metamorfose?’
‘Ja’ roept Sanne, ze is zo blij met het resultaat. Harry zal haar nooit meer herkennen.
@Lucia Bartels