Ochtend ritueel tot aan de eerste bak koffie!
Wat? Help! Waar ben ik…? Ik open mijn ogen word panisch van een hoop kabaal. sla ongecontroleerd om me heen, potverdorie…! Geen licht, veel te hard geluid. Onhandig tast ik in het duister. En dan ineens gaat het licht aan, goedemorgen schat, lukt het een beetje met de wekkerradio? Met fijngeknepen ogen zet ik glimlachend het irritante kabaal uit, en zet de schemerlamp die ik weer eens van het nachtkastje heb geslagen terug op zijn plaats. En ben me ineens bewust. 6.30 uur: ‘Ochtend’. Stom…! ‘Gister weer te laat naar bed gegaan, we leren het ook nooit’! Nok nok daar wordt op de deur geklopt. “Wie is daar?” vraag ik alsof ik het echt niet weet. “Ik ben het mama” roept onze jongste dochter van zes. En gooit in één beweging de deur open. “Goedemorgen prinses lekker geslapen?” “ja” antwoord ze kort en nestelt zich tussen mijn man en mij in. “Nou heel eventjes kroelen dan, en dan gaan we naar beneden”. Zeg ik, nog niet in staat gelijk het bed uit te springen. 6.39 uur: Neeee…! weer kabaal, herhaling van de wekker. Ik spring uit bed, in een drafje naar de kamer van onze middelste een zoon van dertien. Ik klop op zijn deur, wakker worden, het is tijd. “Heel even nog” murmelt hij half slaapdronken. De kamer naast hem gaat open. Onze oudste dochter van eenentwintig, komt ook in beweging, ze opent voor deze dag onze badkamer en toilet. Potverdorie…ik moet nodig plassen. Dan maar even snel naar beneden. Ik zit weer in mijn vlieg modes, van het toilet vlieg ik weer naar boven. Mijn man en de jongste gaan al zo vast naar beneden. Zij verzorgen het ontbijt. Ik roep de middelste nog een keer, begin als een bezetenen aan mijn ochtend ritueel, wassen, aankleden opmaken. Roep nogmaals de middelste. “Opschieten nu, dadelijk ben je nog te laat voor school”. Ik leg kleren klaar voor de jongste, maak fruit en lunchpakketjes klaar. Pff het is ons allemaal weer gelukt! En dan… is er koffie. “Ik ben er weer, ik voel me weer mens”.