‘Mijn brein,
vind je moeilijk doen fijn
waarom zo gecompliceerd
heb ik jou dat geleerd?
Ik was baas over jou
jaren was je me uiterst trouw.
Stopen hier onze wegen
is dat voor jou een zegen?’
‘Nee mij,
rust is wat je vergat.
je bent van slag
je bent moe en uitgeput
door blokkades op je pad.
Leg eens wat lager
die te hoge lat.
Neem voldoende rust
dan krijgt je op mij weer vat!’
Alsjeblieft, nee, ik ken haar.
Knikkende knieën, wankelen, zwijmelen.
PLOF, daar lig ik, angstzweet breekt uit.
Bonk, bonk, loeiend hard.
‘Ga weg, alsjeblieft ga weg.’
Volhoudend, niet stoppend.
Ik weet wat ze komt doen.
Beelden, scherp op het netvlies.
Mijn man geramd door een truck.
Zij was het, keer op keer.
Deze agente, bruin golvend haar.
Komend met schokkend nieuws.
Gillen, krijsen hysterisch van de kaart.
Geruststellend fluistert mij toe.
Ogen open, kijkend in de ogen van mijn lief.
Ze was er weer.
Het demon van mijn brein.
Laat het voor altijd een nachtmerrie zijn.
@Lucia Bartels