Alsjeblieft, nee, ik ken haar.
Knikkende knieën, wankelen, zwijmelen.
PLOF, daar lig ik, angstzweet breekt uit.

Bonk, bonk, loeiend hard.
‘Ga weg, alsjeblieft ga weg.’
Volhoudend, niet stoppend.

Ik weet wat ze komt doen.
Beelden, scherp op het netvlies.
Mijn man geramd door een truck.

Zij was het, keer op keer.
Deze agente, bruin golvend haar.
Komend met schokkend nieuws.

Gillen, krijsen hysterisch van de kaart.
Geruststellend fluistert mij toe.
Ogen open, kijkend in de ogen van mijn lief.

Ze was er weer.
Het demon van mijn brein.
Laat het voor altijd een nachtmerrie zijn.

@Lucia Bartels