Waar ben ik? Wat doe ik hier, hoe kom ik hier terecht? Haastig zoek ik naar iets tastbaars. Wat is dit? Wat mooi…! Ik neem het prachtige sieraad dat om mijn hals hangt in m’n hand. Zelden heb ik zo’n mooi zakhorloge gezien, geel goud ingelegd met briljanten. Hoe kom ik eraan? Wat doe ik hier? “Hallo, is daar iemand” roep ik om me heen. Wacht! Ik hoor wat…! “Hallo, Hallo” roep ik nogmaals. Ik spring uit het bed, die me totaal niet bekend voorkomt. Waar ben ik in godsnaam. Ik loop de kamer uit waarin ik me bevind, en loop zo een brede hal binnen. Wat me opvalt is dat de vloer met stoeptegels betegeld is, heel apart. Achterin de hal zie ik vanuit een kier onder de deur licht fonkelen. Ik besluit op onderzoek te gaan. Hoe dichter ik de deur nader, hoe duidelijker ik een herkenbaar geluid op me af hoor komen. Wat vreemd, dit is wel een heel oud deuntje dat ik vanuit die kamer hoor. “En langs… het tuinpad van mijn vader, zag ik de hoge bomen staan, ik was een kind en wist niet beter…”. Ik open de deur van een donkere kamer, die enigszins door een schemerlichtje van een windlicht verlicht wordt. En ja hoor, het wordt me snel duidelijk waar het deuntje vandaan komt. In een hoekje naast een oud hobbelpaard staat een al even oude cassetterecorder zijn beste klanken ten gehore te brengen. Nogmaals roep ik om me heen: “Hallo is daar iemand, kan iemand me vertellen hoe ik hier kom?” Ineens valt mijn oog op de schoenen die ik aanheb, ze glimmen me tegemoet. Hoe kan dit? De neuzen waren kaal…! Wie heeft dit gedaan? Ik kijk naar mijn handen en zie dat ze zwart zijn van de schoensmeer. “Neee…ik wordt gek! Wat is hier aan de hand” roep ik als een bezetenen. Ik raak in paniek, ik begin te gillen, ik roep, het zweet breekt me uit. “Rustig, rustig” hoor ik een bekende stem ineens vanuit het niets zeggen. “Rustig, je bent hier naast mij schat” ik wrijf in mijn ogen, voel om me heen, dit is bekend terrein…Ik lig in bed. Mijn eigen bed! “kom er maar gauw uit, ik maak een ontbijtje voor je klaar”. Ik douche me snel en voel me weer mens als ik een na een heerlijke bak koffie en een broodje de voordeur achter me dicht sla. Als ik halve wegen de staat fiets, hoor ik getoeter. Ik kijk naast me en zie mijn lieve man naast me rijden in zijn bus. “Je bent de verjaardagskaart voor je collega vergeten schat” blij pak ik de kaart van hem aan. “Als ik jou toch niet had”! Glimlachend fiets ik de dag tegemoet.
@Lucia